Het hepatitis B virus Bijgewerkt op 20.05.21
Het hepatitis B virus is in 1965 ontdekt. In dat jaar werd HBsAg, het oppervlakte eiwit van het virus, aangetoond. Aanvankelijk noemde men dit eiwit het Australie antigeen.
Het virus is een DNA virus uit de familie van de Hepadnaviridae en bestaat uit gedeeltelijk dubbelstrengs DNA. Het DNA codeert voor vier genen:het 2-gen (HBsAg), het c-gen (core-gen), het polymerase-gen ( nodig voor de vermenigvuldiging van het virus) en het x-gen.
Het HBeAg wordt gecodeerd door het c-gen en het zogenaamde pre-core deel van het genoom.
Er worden acht genotypen onderscheiden. Genotype A komt vooral voor in West Europa en Noord Amerika, genotype B en genotype C in Azië, genotype D rondom de Middellandse Zee.
De schade aan de lever wordt voornamelijk veroorzaakt door de immuunrespons en geïnfecteerde levercellen.
Het hepatitis B-virus kan in redelijk gunstige omstandigheden (holle naald en temperatuur) nog wel tot circa 5 weken buiten het lichaam overleven.
Hepatitis B
Hepatitis B is een ontsteking van de lever die ontstaat door besmetting met het hepatitis B-virus (HBV). De incubatietijd, dit is de tijd tussen besmetting en het optreden van klachten, is 1-6 maanden. In de meeste gevallen treden klachten pas vele jaren na de besmetting op, als de lever ernstig is aangedaan. Als het virus langer dan zes maanden aanwezig is, spreekt men van chronische hepatitis. Iemand is besmettelijk zolang hij/zij drager is van het virus.